Visie naar realiteit….de eerste families
– Door Kirsten Kuhnert (medeoprichter van CDTC)

In een kantoor in Düsseldorf interviewde ik, samen met Kay Evers, kandidaten die dapper genoeg waren om te reageren op de zeer zware functieomschrijving. En ik vertelde ze allemaal: “Jullie starten op tijd met werk. Wanneer de werkdag eindigt weten we niet”. En zo ging het. We begonnen om ongeveer 7.00u en door het ontbreken van logistieke procedures en een enorme werkdruk waren we altijd twaalf uur later pas klaar. Iedereen deed alle werkzaamheden! Telefoon, fax, afstoffen, schoonmaken van visemmers, desinfecteren van voorraden en werktuigen. De trainers gaven training en de therapeuten therapie, familiegesprekken duurden uren. Het opstellen van therapierapportages kon de meest ervaren collega’s wel vier tot zes weken werk kosten. Met andere woorden: we werden administratieve genieën. Omdat het erop leek dat we geen ander huis hadden dan CDTC, kwam het vaak voor dat we gezamenlijk wat te eten bestelden en na een werkdag van twaalf tot veertien uur nog voor het kantoor zaten na te praten over de dag. Gewoon een groep mensen, toegewijd en zwaar gemotiveerd om onze patiënten hun leven weer terug te geven.

De eerste gezinnen die we gingen behandelen, hadden zeer veel ervaring met andere therapieën. De feedback die ze ons konden geven was daarom van zeer grote waarde. En zo kwam het dat we in twee therapieperiodes de reguliere therapie konden ontwikkelen. Eén van de vaders vertelde ons op de tweede dag: “Dit is het beste dat ik ooit gezien heb”. Dit was een heel emotioneel moment, dat iedereen die erbij was zich nog duidelijk kan herinneren. We werken nog steeds heel hard om het zo te houden.

Van de stenen op je pad kun je bruggen bouwen....
– Door Kirsten Kuhnert (medeoprichter van CDTC)

…nou, de brug bestond natuurlijk al, die het vaste land verbond met “Dutch” zijn creatie, het Sea Aquarium eiland.

Een specifiek handjevol mensen, die nauw betrokken waren bij de oprichting van een therapiecentrum dat de wereld nog nooit had gezien, bestonden ook. In feite dachten we aan alles: de taken waren verdeeld, ieder van ons was bezig hard te werken aan een eigen project. De chaos kreeg de overhand. 🙂

Slapeloze nachten, eindeloze telefoongesprekken, vergaderingen, trainingen, organisatie, inkopen en verbouwingen. Waarom verbouwen? Omdat de faciliteiten voor CDTC nog niet gebouwd waren en wij eraan dachten om de fotostudio van het Sea Aquarium te verplaatsen en deze ruimte te gebruiken voor de eerste therapie ruimtes. Zo gezegd, zo gedaan. Wij hakten de knoop door, “Dutch” ging bouwen.

Het eerste belangrijke deel dat af was, zoals ik me kan herinneren, was de prachtige dolfijnentafel. Deze tafel werd het centrale punt van alle actie. Tot op de dag van vandaag staat deze tafel in het midden van het therapeutenkantoor en is dagelijks getuige van vele belangrijke gesprekken.

In 2004 beseften we ons dat we geschikte accommodatie moesten vinden voor de gezinnen die deel zouden nemen aan de therapie. In Düsseldorf waren de eerste families al bezig om zich voor te bereiden op de therapie dus een oplossing vinden voor dit probleem werd een essentieel punt van aandacht. Gelukkig bestond het Royal Sea Aquarium Resort al en werd dit de huisvesting voor onze eerste therapiefamilies. Helaas was dit geen permanente oplossing. De appartementen waren prachtig ingericht en de locatie was geweldig, maar de ruimtes waren niet geheel barrièrevrij voor onze patiënten met rolstoelen. We kraakten onze hersenen om samen tot een oplossing te komen of op zijn minst een goed alternatief te vinden, onder de nodige stress uiteraard. Tijd was een luxe, iets dat we nooit genoeg hadden. Wederom was het Dutch die met een praktisch plan kwam. Van 8 kamers in het Lions Dive Hotel maakte hij 4 appartementen. Hij haalde muren neer, verbreedde deuren en creëerde een rolstoeltoegankelijke badkamer in elk appartement. De eetzaal werd verplaatst naar het terras. Gewoonweg geniaal…. en zeker mogelijk op Curaçao.

Het gevolg was dat families naast elkaar leefden en hierdoor steeds nauwer met elkaar betrokken raakte. Het is een gegeven dat er vele gezellige avonden voorbij zijn gegaan…. Beetje bij beetje en letterlijk steen voor steen werd ons doel om een speciale, zorgeloze en succesvolle tijd voor onze patiënten te creëren realiteit. …. dat was het voor nu.

Wie streeft naat het onmogelijke heeft weinig concurrentie…
– Door Kirsten Kuhnert (medeoprichter van CDTC)

Wie streeft naar het onmogelijke heeft weinig concurrentie……… Het moet dit geloof zijn geweest dat Dutch, eerbiedig Adriaan Schrier, Rudy Piziollo, Rudolf Jaeckle en ikzelf samenbracht om het avontuur tegemoet te gaan dat zou gaan heten; het Curaçao Dolphin Therapy & Research Center.

Terwijl Dutch zich bezighield met het bouwen van de “lagunes” om zo snel mogelijk te kunnen starten, was Rudolf bezig met de eerste “dolfijn-vaders” van het CDTC; Nemo en Mateo. Ik voerde ondertussen overleg met de medische raad van Dolphin Aid over het therapie concept.

Terwijl ik de rol op me nam de heren gek te maken, door ze constant te herinneren aan alles waar we aan moesten denken…..zo werden de functieomschrijvingen ’s nachts geschreven…., werden in Düsseldorf de sollicitatiegesprekken uitgevoerd waarin de meeste kandidaten de stuipen op het lijf werden gejaagd.

Onze missie was het aannemen van de best opgeleide, meest ervaren, gemotiveerde professionals met de grappigste persoonlijkheden. Alsof deze mix eenvoudig te vinden was. Het was een zoektocht naar een speld in de hooiberg. Op zijn minst moesten de kandidaten vloeiend Nederlands of Duits en Engels kunnen spreken en op een eiland willen wonen, genaamd Curaçao, ergens in de warme wateren van de Caribische zee.

Terwijl ik dit schrijf, voel ik weer de spanning van deze pionierstijden. Ik kan nog steeds niet geloven dat de mensen die we zochten, niet alleen echt bestonden, maar ook op een eiland wilden wonen dat zij eerder waarschijnlijk niet in hun planning hadden. Mijn kinderen werden de proefpersonen voor diegene die kwamen oefenen. Ze werden verliefd op het eiland, noemden het hun tweede thuis en maakten vrienden voor het leven. “De boot”, zoals ik het nog steeds noem, voor vele bekend als het indrukwekkende schip naast de entree van het Sea Aquarium Park, werd mijn thuis ver weg van huis. Deze plek deelde ik voor een lange tijd met therapeuten in training, stagiaires en enkele toekomstige trainers.

Dutch bouwde de extra benodigde accommodaties, aan de achterzijde van het schip, in recordtijd.

Hoe het allemaal begon
– Door Kirsten Kuhnert (medeoprichter van CDTC)

Iedereen is bekend met de uitdrukking “de tijd vliegt”, maar nooit eerder heb ik me gerealiseerd welke waarheid hierachter schuilt tot het moment dat CDTC 10 jaar bestond. En terwijl ik verzonk in mijn gedachte,….. van Dolphin Suites tot aan het therapie center, begon mijn reis door de tijd. Ik herinner me nog goed de dag dat mijn telefoon ging met in het scherm een onbekend landnummer. +5999…… Een man aan de lijn: een onbekende vanaf de andere kant van de Oceaan. Om 5u ‘s morgens, zijn tijd. Wie deze man ook was en wie hem mijn nummer gegeven had….., hij heeft iets goeds gedaan. Vanaf die dag hebben we vaak gesproken. Meestal om 5u ’s morgens. En op een mooie november dag heb ik mijn eerste stap op het eiland gezet. Sinds deze dag is er een hoop gebeurd. De visie die deze onbekende mij toen der tijd geschetst heeft is werkelijkheid geworden. Met nog veel meer.