Visie naar realiteit….de eerste families
– Door Kirsten Kuhnert (medeoprichter van CDTC)

In een kantoor in Düsseldorf interviewde ik, samen met Kay Evers, kandidaten die dapper genoeg waren om te reageren op de zeer zware functieomschrijving. En ik vertelde ze allemaal: “Jullie starten op tijd met werk. Wanneer de werkdag eindigt weten we niet”. En zo ging het. We begonnen om ongeveer 7.00u en door het ontbreken van logistieke procedures en een enorme werkdruk waren we altijd twaalf uur later pas klaar. Iedereen deed alle werkzaamheden! Telefoon, fax, afstoffen, schoonmaken van visemmers, desinfecteren van voorraden en werktuigen. De trainers gaven training en de therapeuten therapie, familiegesprekken duurden uren. Het opstellen van therapierapportages kon de meest ervaren collega’s wel vier tot zes weken werk kosten. Met andere woorden: we werden administratieve genieën. Omdat het erop leek dat we geen ander huis hadden dan CDTC, kwam het vaak voor dat we gezamenlijk wat te eten bestelden en na een werkdag van twaalf tot veertien uur nog voor het kantoor zaten na te praten over de dag. Gewoon een groep mensen, toegewijd en zwaar gemotiveerd om onze patiënten hun leven weer terug te geven.

De eerste gezinnen die we gingen behandelen, hadden zeer veel ervaring met andere therapieën. De feedback die ze ons konden geven was daarom van zeer grote waarde. En zo kwam het dat we in twee therapieperiodes de reguliere therapie konden ontwikkelen. Eén van de vaders vertelde ons op de tweede dag: “Dit is het beste dat ik ooit gezien heb”. Dit was een heel emotioneel moment, dat iedereen die erbij was zich nog duidelijk kan herinneren. We werken nog steeds heel hard om het zo te houden.